"عید قیام" یا همان عید که نزد ما ایرانیان، به "عید پاک" معروف است، بزرگترین عید مسیحیان است، گرچه نزد عامۀ مردم، این عید در مقایسه با کریسمس یا عید میلاد مسیح، کوچک به نظر می‌آید.
پولس رسول به فیضی که در مسیح، از ازل به ما عطا شده، اشاره کرده، می‌فرماید که این فیض، "اکنون با ظهور نجات‌دهندۀ ما مسیحْ عیسی عیان گشته است - همان که به واسطۀ انجیل، مرگ را باطل کرد و حیات و فناناپذیری را آشکار ساخت." (رسالۀ دوم به تیموتائوس ۱: ۱۰). بله، مسیح با زنده شدن یا رستاخیزش از مردگان، مرگ را باطل کرد و ما را وارد این حیات ابدی و فناناپذیری می‌سازد.
در چنین روز جمعه‌ای بود که مسیح، پسر خدا، بر صلیب رفت. اما برای چه؟ پطرس رسول می‌فرماید: "او خودْ گناهان ما را در بدن خویش بر دار حمل کرد، تا برای گناهان بمیریم و برای پارسایی زیست کنیم،" (رسالۀ اول پطرس ۲: ۲۴). عیسای مسیح، جریمۀ گناهان ما را در چنین روزی به‌طور کامل پرداخت نمود، و اکنون ما باید نسبت به گناه بمیریم و برای نيکی مطلق زندگی کنیم.
شايد بعضی تصور کنند که وقتی به عیسی مسیح ایمان می‌آورند، زندگی پيوسته بر وفق مرادشان خواهد بود و زحمت و مشکلی برایشان پیش نخواهد آمد! در این زمینه، این آیه بیانگر حقیقت مهمی است؛ می‌فرماید:
امروزه، در رسانه‌های مسیحی، بسیار می‌شنویم که یک مسیحی باید شاد باشد. اما این فقط یک روی سکه است.
مسیحیان واقعی، خدا را سپاس می‌گویند که بنا بر فیض او، فرزندان خدا و نیز هم‌ارث با مسیح شده‌اند.
دنیای ما تحت نفوذ نیروهای تاریکی است. یوحنای رسول می‌فرماید: "تمامی دنیا در آن شریر (یعنی شیطان) لمیده است." (اول یوحنا ۵: ۱۹).
وقتی خبر این همه ظلم و فجایع به گوشمان می‌رسد، از خود می‌پرسیم: "اگر خدا عادل است و انصاف دارد، چرا اجازه می‌دهد چنین فجایعی رخ دهد؟ چرا جلوِ آنها را نمی‌گیرد؟" فراموش نکنیم که برنامۀ زمان‌بندی خدا با برنامۀ انسان‌ها فرق دارد.
وقتی اوضاع مالی‌مان خوب است، وقتی شادیم و باعث نشاط دیگران می‌شویم، یا وقتی می‌توانیم تکیه‌گاهی برای دیگران باشیم، کمتر ممکن است احساس تنهایی کنیم، چون دوستان، دور و بر ما هستند. اما وقتی شرایط‌مان تغییر کرد، شاید همه ما را تنها بگذارند، چون دیگر منفعتی از ما نمی‌برند. اما کلام خدا می‌فرماید: "اگرچه پدر و مادرم ترکم کنند، خداوند مرا خواهد پذیرفت." (مزمور ۲۷: ۱۰). "من هرگز شما را تنها نخواهم گذاشت و ترک نخواهم کرد" (عبرانيان ۱۳: ۵). اگر ايماندارِ به مسيح و فرزند خدا هستيم، اطمينان داشته باشيم که خدا هيچوقت ما را تنها نمی‌گذارد.
خدا به آنانی که به مسیح ایمان می‌آورند، امیدی شگفت‌انگیز بخشیده است. پطرس رسول می‌فرماید: "متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که از رحمت عظیم خود، ما را به‌واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح از مردگان، تولّدی تازه بخشید، برای امیدی زنده و میراثی فسادناپذیر . . . که برای شما در آسمان نگاه داشته شده است؛" (اول پطرس ۱: ۳ و ۴). آیا مسيحِ از مردگان برخاسته و زنده را دريافت کرده‌ايد و این "امید زنده" را داريد؟
ایماندارانِ به مسیح، از همین دنیا، از راه ايمان به مسيح خداوند و واقعيت مرگ او بر صليب و قيام و رستاخيز او از مردگان، "حيات جاويدان" را شروع می‌کنند و از آرامش و سعادت حقیقی و درونی بهره‌مند می‌گردند.
آن هنگام که فرشتۀ خداوند بر مریم باکره، مادر عیسای مسیح، ظاهر شد، به او گفت: "اینک آبستن شده، پسری خواهی زایید و نامش را عیسی خواهی نهاد. او بزرگ خواهد بود و پسر خدای متعال خوانده خواهد شد . . . او تا ابد بر خاندان یعقوب سلطنت خواهد کرد و پادشاهی او را هرگز زوالی نخواهد بود." (انجيل مقدس، لوقا ۱: ۳۱ تا ۳۳). چقدر مناسب است شادی کنیم که خدای نيکو، چنین نجات‌دهندۀ بی‌نظيری برای بشریت فراهم ساخته است!
