برای آنانی که از گناهکار بودن و گناه خود، پشیمان و اندوهگین‌اند، امیدی هست.
اگر به‌عنوان يک ايماندارِ مسيحی، در سفر روحانی خود، مرتکب گناهی شویم، باید بلافاصله با دلی توبه‌کار گناه خود را اعتراف کرده و یقین داشته باشیم که خون مسیح، گناه ما را پاک خواهد ساخت.
همۀ ما در مقطع‌هایی از زندگی، ممکن است چنان نااميد و درمانده شویم که احساس کنیم بر زمین افتاده‌ايم و دیگر امیدی برای ما نیست.
آیا پیش آمده که از خود بپرسید: "خدا از من چه انتظاری دارد؟"
خدا واقعاً چه انتظاری از ما دارد؟ موسی با الهام از روح خدا این نکته را خلاصه کرده، چنین می‌فرماید: "و اکنون ای اسرائیل، یهوه خدایت ("یَهْوِه" نام خاص خدا در میان قوم اسرائیل بود) از تو چه می‌خواهد، جز آنکه از یهوه خدایت بترسی و در همۀ راههایش گام برداری و او را دوست بداری و یهوه خدای خود را به تمامی دل و تمامی جان خود عبادت کنی،" (تثنیه ۱۰: ۱۲). آیا این انتظار دشواری است؟
در روزگاران گذشته، "بنده" کسی بود که فقط می‌بایست خواست "اربابش" را انجام دهد. پولس رسول، به مسيحيان می‌فرماید: "حال که از گناه آزاد گشته و بندگان خدا شده‌اید، ثمری که می‌برید نیل به تقدّس است که به حیات جاویدان می‌انجامد. زیرا مزد گناه مرگ است، امّا عطای خدا حیات جاویدان در خداوندِ ما مسیحْ عیساست." (رومیان ۶: ۲۲- ۲۳). شما بندۀ که هستید؟ آيا بندۀ گناه هستيد يا بندۀ خدای حقيقی که در مسيح به‌طور کامل ظاهر گشت؟
کلام خدا در انجيل شريف می‌فرمايد، آنانی که به عیسی مسیح ایمان بیاورند، فرزندخواندۀ خدا می‌شوند. این فرزندخواندگی طبیعتاً پیامدهایی دارد. پولس رسول به یکی از آنها اشاره کرده، می‌فرماید: "اگر فرزندانیم، پس وارثان نیز هستیم، یعنی وارثان خدا و هم‌ارث با مسیح." (رومیان ۸: ۱۷). آیا مایلید با ایمان به مسیح، نه فقط فرزند خدا بشوید، بلکه در ملکوتِ خدا، ارثی فسادناپذیر بیابید؟ چه وعدۀ شگفت‌انگیزی!
در کتاب مقدس مسیحیان، "مقدس بودن" یعنی چه؟ کلمۀ "مقدس" در زبان عبری، به معنی "جدا کردن چیز یا شخصی برای استفاده در امور مذهبی" است. در این معنی، اشیائی که در معبد بزرگ اورشلیم به‌کار می‌رفتند نیز "مقدس" بودند. ما ايماندارانِ به مسيح نیز باید "مقدس" باشیم، یعنی برای خدا "جداشده باشیم"، جدا از سيستم تاريک و گناه‌آلودِ حاکم بر این دنیا. آیا می‌کوشیم مطابق احکام خدا زندگی کنیم، یا ترجیح می‌دهیم همرنگ جماعت باشیم؟
پولس رسول، به ايماندارانِ به مسيح فرموده: "(خدا) پیش از آفرینش جهان، ما را در وی (یعنی در مسیح) برگزید." (افسسیان ۱: ۴). اما خدا به چه منظوری ما را برگزید؟ تا به‌واسطۀ مسیح حیات جاودانی را بیابیم؟ بله، اما علاوه بر نعمت حيات جاودانی در مسيح، پولس خودش در پاسخ به اين سؤال می‌فرماید: "تا در حضورش مقدّس و بی‌عیب باشیم." (همان آیه). آیا می‌کوشیم که زندگی‌مان در حضور خدا، مقدس و بی‌عیب باشد؟ آیا در این زمینه، به‌اندازۀ کافی با روح‌القدس همکاری می‌کنیم؟
زندگی هیچ انسانی بدون سختی نیست. سختی تنگدستان یک نوع است، سختی ثروتمندان نوعی دیگر. در ضمن، سختی‌های زندگی می‌توانند در اثر علت‌های مختلف گریبانگیرمان شوند. ما ايماندارانِ به مسيح و فرزندان روحانی خدا، گاه به این علت دچار سختی می‌شویم که خدا ما را تأدیب می‌نماید. کلام خدا در اين زمينه می‌فرماید: "سختیها را به منزلۀ تأدیب تحمل کنید؛ . . . خدا برای خیریت خودمان ما را تأدیب می‌کند تا در قدّوسیت او سهیم شویم." (عبرانیان ۱۲: ۷ و ۱۰).
ما به چه چیزی امید بسته‌ایم؟ به والدین؟ به فرزندان؟ به کمک دوستان و خویشان؟ به دارایی؟ به تندرستی؟
"زيرا خداوند انصاف را دوست دارد و عزيزان خود را ترک نمی‌کند، بلکه هميشه از آنها مراقبت می‌نمايد . . .". مزمور ۳۷: ۲۸
