"زيرا خداوند انصاف را دوست دارد و عزيزان خود را ترک نمی‌کند، بلکه هميشه از آنها مراقبت می‌نمايد . . .". مزمور ۳۷: ۲۸
وجدان موهبتی است خدادادی. ورزش برای تقویت بدن است، دعا و اطاعت از کلام خدا برای تقویت وجدان. حتی بی ايمانان و خدانشناسان، از موهبت وجدان برخوردارند (رومیان ۲: ۱۵). اما به عنوان ایماندار مسيحی، ممکن است در اثر بی‌مبالاتی و اطاعت نکردن کلام خدا، حساسيت وجدانمان کاهش يابد. چنانکه پولس رسول به تيموتائوس می‌فرماید: "و به ايمان و وجدانی پاک متمسک باشی، چرا که کشتی ايمان بعضی با زير پا نهادن آنها (به علت گوش ندادن به ندای وجدان) درهم شکسته است." (اول تیموتائوس ۱: ۱۹). آیا شما وجدان خود را پاک و حساس نگاه می‌دارید؟
زندگی، برای اکثریت افراد دشوار و گاه حتی "بسیار" دشوار است. هیچ‌یک از ما، از مشکلات زندگی در اين دنيا بی‌نصیب نیستیم!
شخصی حکيم سالها پیش جمله‌ای گفت که هیچ‌وقت از یاد نمی‌برم؛ گفت: "فکر خود را زباله‌دانی نکنیم!"
چند بار پیش آمده که احساس کرده‌اید همه شما را به فراموشی سپرده‌اند و تنهایتان گذاشته‌اند؟ اکثر ما در طول زندگی، چنین تجربه‌ای داشته‌ایم.
عیسی مسیح، پس از جان سپردن بر صلیب، در روز سوم، روحاً و جسماً زنده شد، اما با بدنی جدید، بدنی آسمانی و غيرفانی. قیام یا زنده شدنِ عيسی مسيح، با زنده شدن مرده‌هایی که خودِ عیسی زنده کرد، زمین تا آسمان فرق دارد.
در این روزها، مسیحیان سالروز مرگ عيسی مسیح را گرامی می‌دارند. اما چرا ضروری بود که او بمیرد؟ او خودش به این سؤال، چنین پاسخ داد: "آمین، آمین، به شما می‌گویم، اگر دانۀ گندم در خاک نیفتد و نمیرد، تنها می‌مانـَد؛ امّا اگر بمیرد بارِ بسیار می‌آورد." (یوحنا ۱۲: ۲۴). بله، مسیح جان خود را بر صليب فدا کرد تا بار و ثمر بسیار بیاورد، یعنی باعث شود که عدۀ بسیاری، با ایمان به او، حیات جاويدان بیابند.
چه زیباست که شاهد فرارسیدن بهاری دیگر باشیم. باز طبیعت نو می‌شود و همه چیز بوی تازگی می‌گیرد. اما افسوس که باطن انسان‌ها تغییر نمی‌کند و فجایع بشری همچنان ادامه می‌یابد. کاش دل انسان‌ها نیز با ایمان به مسیحِ زنده، نو می‌شد. اما خدا وعده‌ای بسیار دلگرم‌کننده به ايماندارانِ واقعیِ مسيحی داده، می‌فرماید: "او هر اشکی را از چشمان آنها پاک خواهد کرد . . . و ماتم و شیون و درد وجود نخواهد داشت،" (مکاشفه ۲۱: ۴).
ما، در مقطع‌هایی از زندگی‌مان، ممکن است احساس پوچی کنیم! علت اصلی این احساس، عدم تمرکز بر هدف‌مان در زندگی است. اما خدا به ايماندارانِ واقعیِ مسيحی فرموده: "به آنچه در بالاست بیندیشید، نه به آنچه بر زمین است . . . چون مسیح که زندگی شماست، ظهور کند، آنگاه شما نیز همراه او با جلال ظاهر خواهید شد." (کولسیان ۳: ۲- ۴). آیا هدف زندگی شما رسیدن به جلال الهی همراه با مسیح است؟
بعضی از افراد، با اینکه مایحتاج خود، و حتی بیشتر از آن را دارند، چنان خود را به زحمت می‌اندازند تا باز بیشتر داشته باشند. حرص و طمع آنان را فراگرفته و قانع نیستند. گویی می‌توانند مال و منال خود را به عالم بعد از مرگ ببرند! اما پولس رسول، به ايماندارانِ به مسيح می‌فرماید: "به این جهان هیچ نیاورده‌ایم و از آن نیز هیچ نخواهیم برد. پس اگر خوراک و پوشاک و سرپناهی داریم، قانع خواهیم بود." (اول تیموتائوس ۶: ۷-۸).
واژۀ "امید"، در کاربرد عادی آن، یعنی نوعی آرزو. "امید" در این مفهوم، اطمینانی به‌همراه ندارد. اما در مسیحیت، مفهوم این کلمه فراتر از این است. "امید" در مسیحیت، بیشتر به معنی "انتظار" است. در این مفهوم، ما به واقع شدن آنچه که خدا در کتاب مقدس وعده داده است، "امید" داریم، یعنی با اطمينان "انتظار" آن را می‌کشیم. کلام خدا می‌فرماید: "در حضور خداوند آرام باش، و صبورانه انتظار او را بکش!" (مزمور ۳۷: ۷).
کلمۀ "ایمان" جايگاه بسيار مهمی در مسيحيت دارد. اما تعریف این کلمه در مسیحیت چیست؟ کلام خدا می‌فرماید: "ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهان آنچه هنوز نمی‌بینیم." (عبرانیان ۱۱: ۱).
