
آیا میدانستید نخستین انسانی که روحاً و جسماً و با بدنی جلاليافته و غيرفانی، به آسمان صعود نمود، عیسی مسیح است؟
پطرس رسول در نخستین موعظهاش در روز عید پنطیکاست، ده روز پس از صعودِ خداوندگارْ عیسی، به جماعت فرمود: "پس قوم اسرائیل، جملگی بهیقین بدانند که خدا این عیسی را که شما بر صلیب کشیدید، خداوند و مسیح ساخته است." (کتاب اعمال رسولان ۲: ۳۶). بله، پیامدِ قیام یا زنده شدنِ عیسای ناصری، این بود که او "خداوند"، یعنی ارباب و مالک و خداوندگار ما گردیده است. آیا او خداوند و مالکِ دل شما نیز هست؟
در چنین روز جمعهای بود که مسیح، پسر خدا، بر صلیب رفت. اما برای چه؟ پطرس رسول میفرماید: "او خودْ گناهان ما را در بدن خویش بر دار حمل کرد، تا برای گناهان بمیریم و برای پارسایی زیست کنیم،" (رسالۀ اول پطرس ۲: ۲۴). عیسای مسیح، جریمۀ گناهان ما را در چنین روزی بهطور کامل پرداخت نمود، و اکنون ما باید نسبت به گناه بمیریم و برای نيکی مطلق زندگی کنیم.
چه خوب و پسندیده است که این نوروز زیبا و سال نو را با ستایش خدا و قدردانی از او آغاز کرده،
در طبیعت، بهار فقط یک بار در سال پدید میآید و ما ایرانیان نیز در سال فقط یک بار نوروز را به مناسبت نو شدن و طراوت تازۀ طبیعت جشن میگیریم. اما خبر خوشی که برای ایماندارانِ به مسيح هست، این است که ایشان میتوانند هر روز طراوت و تازگی بهار را تجربه کنند، چنانکه کلام خدا میفرماید: شخص ایماندار، "بسان درختیست نشانده بر کنارۀ جویبار، که میوۀ خویش در موسمش آرَد به بار، و برگش نیز پژمرده نشود،" (مزمور ۱: ۳).
برای ما ایرانیان که سال نو همزمان است با بهاری نو، و نیز برای برخی از کشورها که نوروز را جشن میگیرند، سال نو یادآور نو شدن طبیعت است.
رسم ما ایرانیها این است که پیش از فرارسیدن عید نوروز، یک خانهتکانی اساسی انجام میدهیم. حال، در آستانۀ سالی نو، مناسب است که از این رسم کهن استفاده کنیم و دل خود را خانهتکانی کنیم. پولس رسول میفرماید: "پس بیایید عید را نه با خمیرمایۀ کهنه، یعنی خمیرمایۀ بدخواهی و شرارت، بلکه با نان بیخمیرمایۀ صداقت و راستی برگزار کنیم." (اول قرنتیان ۵: ۸).
سعدی، شاعر بزرگ ایرانی، گفته: "نابرده رنج، گنج میسّر نمیشود!" چه گفتۀ پرمغزی! مسیح نیز فرمود: "اگر دانۀ گندم در خاک نیفتد و نمیرد، تنها میماند؛ امّا اگر بمیرد بارِ بسیار میآورد." (یوحنا ۱۲: ۲۴). مسیح به مرگ و تدفین خود و ثمرات آن اشاره میفرمود. مسیحیان در چنین روزهایی، خاطرۀ مرگ و رستاخیز او را گرامی میدارند، چرا که او با این کار، نجات و حيات ابدیِ ايماندارانش را تضمین نمود. آمین!
چند بار پیش آمده که احساس کردهاید همه شما را به فراموشی سپردهاند و تنهایتان گذاشتهاند؟ اکثر ما در طول زندگی، چنین تجربهای داشتهایم.
ما، در مقطعهایی از زندگیمان، ممکن است احساس پوچی کنیم! علت اصلی این احساس، عدم تمرکز بر هدفمان در زندگی است. اما خدا به ايماندارانِ واقعیِ مسيحی فرموده: "به آنچه در بالاست بیندیشید، نه به آنچه بر زمین است . . . چون مسیح که زندگی شماست، ظهور کند، آنگاه شما نیز همراه او با جلال ظاهر خواهید شد." (کولسیان ۳: ۲- ۴). آیا هدف زندگی شما رسیدن به جلال الهی همراه با مسیح است؟
بعضی از افراد، با اینکه مایحتاج خود، و حتی بیشتر از آن را دارند، چنان خود را به زحمت میاندازند تا باز بیشتر داشته باشند. حرص و طمع آنان را فراگرفته و قانع نیستند. گویی میتوانند مال و منال خود را به عالم بعد از مرگ ببرند! اما پولس رسول، به ايماندارانِ به مسيح میفرماید: "به این جهان هیچ نیاوردهایم و از آن نیز هیچ نخواهیم برد. پس اگر خوراک و پوشاک و سرپناهی داریم، قانع خواهیم بود." (اول تیموتائوس ۶: ۷-۸).
واژۀ "امید"، در کاربرد عادی آن، یعنی نوعی آرزو. "امید" در این مفهوم، اطمینانی بههمراه ندارد. اما در مسیحیت، مفهوم این کلمه فراتر از این است. "امید" در مسیحیت، بیشتر به معنی "انتظار" است. در این مفهوم، ما به واقع شدن آنچه که خدا در کتاب مقدس وعده داده است، "امید" داریم، یعنی با اطمينان "انتظار" آن را میکشیم. کلام خدا میفرماید: "در حضور خداوند آرام باش، و صبورانه انتظار او را بکش!" (مزمور ۳۷: ۷).