پولس رسول به شاگردِ جوان خود، تیموتائوس، می‌نویسد: "براستی، همۀ کسانی که بخواهند در مسیحْ عیسی با دینداری زیست کنند، آزار خواهند دید؛" (دوم تیموتائوس ۳: ۱۲).
زمانی که جبرائیلِ فرشته بر مریم باکره ظاهر شد و به او مژده داد که از روح‌القدس آبستن شده، پسری به دنیا خواهد آورد، این حقیقت را در خصوص این پسر بیان کرد: ". . . پادشاهی او را هرگز زوالی نخواهد بود." (لوقا ۱: ۳۳).
خدا پسر یگانۀ خود را به این جهان فرستاد تا انسان را با خود آشتی دهد. اما پولس رسول می‌فرماید که جانفشانیِ مسیح، اين جنبه را نيز دارد، که تمام عالم هستی را در‌بر می‌گیرد. می‌فرماید: "خشنودی خدا در این بود که . . . به واسطۀ او همه چیز را، چه در آسمان و چه بر زمین، با خود آشتی دهد، به وسیلۀ صلحی که با ریخته شدن خون وی بر صلیب پدید آورد." (کولسیان ۱: ۱۹ و ۲۰). چه حقیقتِ شگفت‌انگیزی!
پولس رسول انسان را به بنده تشبیه کرده. امروز دیگر نظام بندگی و غلامی وجود ندارد. اما ممکن است از نظر درونی، بنده یا غلام یا برده باشیم. او می‌فرماید: "آیا نمی‌دانید که وقتی خود را همچون بندگانی فرمانبردار تسلیم کسی می‌کنید، بندگان آن کس خواهید بود که او را فرمان می‌برید، خواه بندۀ گناه، که منجر به مرگ می‌شود، خواه بندۀ اطاعت، که به پارسایی می‌انجامد؟" (رومیان ۶: ۱۶). راستی شما بندۀ کداميک هستید؟
متفکرین مسیحی معتقدند که عصارۀ پیام مسیحیت، در این آیۀ معروف آمده است: "زیرا خدا جهان را آنقدر محبت کرد که پسر یگانۀ خود را داد تا هر که به او ایمان آوَرَد هلاک نگردد، بلکه حیات جاویدان یابد." (یوحنا ۳: ۱۶).
ما گرچه از نظر جسمی زنده‌ایم، ولی به‌لحاظ روحانی می‌توانیم مُرده باشیم. اما ایماندارانِ به مسیح، از راه ايمان به مسيحِ از مردگان برخاسته و زنده، با او مُردند تا با او وارد زندگی نوینی شوند که به حیات ابدی منتهی می‌شود.
یکی از لذت‌بخش‌ترین گناهان، بدگویی و غیبت است! اما ببینیم یعقوب رسول چه می‌فرماید: "ای برادران، از یکدیگر بدگویی مکنید. هر که از برادر خود بد گوید و یا او را محکوم کند، در واقع از شریعت بد گفته و شریعت را محکوم کرده است. و هرگاه شریعت را محکوم کنی، دیگر نه مجری، بلکه داورِ آن هستی! امّا تنها یک شریعت‌گذار و داور هست، همان که قادر است برهاند یا هلاک کند. پس تو کيستی که همسايۀ خود را محکوم کنی!" (رسالۀ یعقوب ۴: ۱۱- ۱۲).
ممکن است بعضی بر این باور باشند که "جوک گفتن" ایرادی ندارد. البته بستگی به اين دارد که چه نوع جوکی باشد!
محبت و تعهد مادر به فرزند خود بسیار معروف است. معمولاً گفته می‌شود که محبتی بالاتر از محبت مادر وجود ندارد. اما ببینیم داوودِ پیامبر چه می‌گوید: "اگرچه پدر و مادرم ترکم کنند، خداوند مرا خواهد پذیرفت." (مزمور ۲۷: ۱۰). محبت و لطف خدا که در اثر ايمان ما به مسيح، پدر آسمانی ما شده است، از محبت مادر به فرزند نیز عمیق‌تر و پایدارتر است. پس در هر شرايطی به آغوش او پناه ببریم!
هیچ‌یک از ما از تلاطمات زندگی در امان نیستیم، حتی مردان خدا. داوود می‌فرماید: "قوم خویش را به سختیها دچار گردانیدی؛ بادۀ گیج‌کننده به ما نوشانیدی." (مزمور ۶۰: ۳).
در کتاب‌مقدس، خدا، خدایی بسیار رحیم و رئوف معرفی شده. اما نباید عدالت او را از یاد ببریم. خداوند بر کوه سینا به موسی ندا کرده، فرمود: "یهوه، یهوه، خدای رحیم و رئوف، دیرخشم، و آکنده از محبت و وفا، . . . و آمرزندۀ تقصیر و نافرمانی و گناه. اما تقصیرکار را هرگز بی‌سزا نمی‌گذارد،" (خروج ۳۴: ۶- ۷). گرچه خدا رحیم و مهربان است، اما اگر از آن سوءاستفاده کنیم، بی‌سزا نخواهیم ماند!
موسی انتظارات خدا از جویندگانش را اینچنین خلاصه می‌فرماید: "و اکنون ای اسرائیل، یهوه خدایت از تو چه می‌خواهد،
