دوستی می‌گفت: "در گنجۀ لباسهایم، ژاکتی آویزان شده که آن را نمی‌پوشم، چونکه برایم خیلی تنگ شده. آستین‌هایش کوتاه شده، دو تا از تکمه‌هایش افتاده و حتی کاموایش ساییده شده و در رفته.
انجیل شریف در مورد زبان انسان چنین می‌فرماید: "زبان هم همین‌طور است، گرچه عضو کوچکی است ولی ادّعاهای بسیار بزرگی می‌نماید. چه جنگلهای بزرگ که با جرقّه‌ای، آتش می‌گیرند. زبان هم آتش است! در میان تمام اعضای بدن ما زبان دنیایی از شرارت است که همۀ وجودمان را می‌آلاید و دوران زندگی را به جهنّم سوزانی مبدّل می‌کند." (رسالۀ یعقوب ۳:۵-۶).
خواهران عزیزِ مسیحی، در اعمال رسولان، فصل شانزده، آیات سیزده تا پانزده می‌خوانيم: "روز شَبّات از شهر خارج شدیم و به کنار رودخانه رفتیم، با این انتظار که در آنجا مکانی برای دعا وجود دارد.
بانوان عزیز، می‌خواستم راجع به "مزایای رنج و سختی" مطالبی را با شما در ميان بگذارم که در طول یک درس نمی‌گنجد. پس، این مزایا را در یک مجموعه، که شامل سه درس می‌شود، برایتان شرح خواهم داد.
درک و استنباطی نادرست از کتاب‌مقدس وجود دارد و آن این است که، اگر با خدا راه برویم و مطیعش باشیم از مشکلات و سختی‌ها در امان خواهیم بود!
خواهران عزیزم، امیدوارم که در مسیح قوی‌دل باشید و با امیدی که هر روز از خداوند به‌وسیلۀ خواندن کلامش، یعنی کتاب‌مقدس و تعمق در آن و دعا کردن به‌وجود می‌آید، زندگی کنید.
"و دیگر همشکل این عصر مشوید، بلکه با نو شدن ذهن خود دگرگون شوید. آنگاه قادر به تشخیص خواست خدا خواهید بود؛ خواست نیکو، پسندیده و کامل او." (رساله به رومیان ۱۲:۲).
من فکر می‌کنم نظر و عقیدۀ عیسی مسیح راجع به کلیسا خیلی با نظر اکثر مردم، مخصوصاً آنهایی که در کشورهای غربی زندگی می‌کنند، متفاوت باشد. البته مفهوم کلیسا، محل یا ساختمانی نیست که مسیحیان آنجا با هم جمع می‌شوند، بلکه طبق کلام خدا در انجیل شریف، کلیسا معنایش جماعت ایماندارانِ واقعی مسیحی است.
سلام دوستان عزیز. یک خواهر مسیحی اینچنین می‌نویسد: "یکشنبۀ گذشته، وقتی داشتم در کلیسا سرود پرستشی می‌خواندم، فکر می‌کردم که چقدر راحت است که من سرود پرستشی را با بی‌فکری و بدون تعمق بر مفهومِ کلامش بخوانم!
خواهران عزیز مسیحی، در تمام نوشته‌های یوحنای رسول که در انجیل يوحنا و رساله‌های او يافت می‌شوند، و در واقع، همان نامه‌های او به ایمانداران مسیحی هستند، پیام و موضوع جالب و بسیار مهمی وجود دارد که هیچ‌وقت کهنه نمی‌شود و اصل و پایۀ ایمان مسیحی را تشکیل می‌دهد.
"در بین راه، عیسی را خواب در‌ربود. ناگهان طوفان سختی درگرفت، طوری که آب قایق را پر کرد و جان‌شان به خطر افتاد. شاگردان با عجله عیسی را بیدار کردند و فریاد زدند: استاد، استاد، نزدیک است غرق شویم! عیسی برخاست و به طوفان دستور داد: آرام شو! آنگاه باد و امواج فروکش کرد و همه جا آرامش حکمفرما گردید! سپس از ایشان پرسید: ایمانتان کجاست؟" (انجیل لوقا ۸:۲۳-۲۵).
خداوندا، راههای خویش را بر من بنما، و طریقهای خود را به من بیاموز!" (کتاب‌مقدس، مزمور ۲۵:۴).
