بسیاری از مردم جهان تصور می‌کنند کریسمس یا عید میلاد مسیح صرفاً برای خوش بودن و هديه دادن به يکديگر است. اما ببینیم خودِ مسیح هدف از ظهور و ولادت خود را چه می‌داند. می‌فرماید: "دزد نمی‌آید جز برای دزدیدن و کشتن و نابود کردن؛ من آمده‌ام تا ایشان حیات داشته باشند و از آن به فراوانی بهره‌مند شوند." (انجیل یوحنا ۱۰: ۱۰). بیایید عید میلاد مسیح را فرصتی بدانیم برای دریافت این حیات و داشتن حياتِ فراوان.
برای مسیحیان واقعی، زادروز مسیح، فرصتی ديگر برای خوش گذرانی نیست، بلکه پیامی بس مهم دارد. اشعیای نبی پیشگویی کرده، می‌گوید: "برای ما کودکی زاده و پسری به ما بخشیده شد؛ سلطنت بر دوش او خواهد بود و او . . . سَرور صلح خوانده خواهد شد." (اشعیا ۹: ۶).
بار ديگر به عيد کريسمس نزديک می‌شويم. خيلی از ما روزهای شلوغ و پُر‌مشغله‌ای داريم و خواهيم داشت! چراغانی کردن بيرون و داخل خانه، گذاشتن درخت کريسمس و تزئين آن، خريد هدايا برای اقوام و دوستان، تهيۀ شرينی‌جات خوشمزه و پختن غذاهای لذيذ وغيره.
براستی که وعده‌های خداوند، بس دلگرم‌کننده هستند. یکی از آنها چنین است: "می‌دانیم در حق آنان که خدا را دوست می‌دارند و بر طبق ارادۀ او فرا خوانده شده‌اند، همۀ چیزها با هم برای خیریت در کار است." (رساله به رومیان ۸: ۲۸). بنابراین، اگر ايماندار مسيحی هستيم و خدا را دوست می‌داریم، نیازی نیست که از مشکلات و سختی‌ها بهراسیم. خدای نيکوی ما، همۀ آنها را برای خیریت ما به‌کار می‌برد.
همۀ ما هرروزه، با انتخاب‌های مختلفی روبرو می‌شویم، انتخاب‌هایی که الزاماً بد یا گناه‌آلود نیستند.
ما مشتاقیم به راهی برویم که مورد پسند خدا و طبق ارادۀ اوست. در این مورد، حضرت داوود چنین دعا می‌کند: "خداوند نیکو و راست است؛ از این رو، راه را بر گمراهان می‌نماید. او فروتنان را در طریق عدالت سالک می‌گرداند، و راه خویش را به افتادگان می‌آموزد." (مزمور ۲۵: ۸ و ۹). پس کافی است که فروتن و افتاده‌دل باشیم.
ببینیم پولس چه درخواستی برای ایمانداران به درگاه خدا می‌بَرَد. می‌فرماید: "خداوند محبت شما را به یکدیگر و به همۀ مردم بسیار افزون گرداند. و دلهای شما را استواری بخشد." اما این فزونی یافتن محبت و استواری دل به چه منظوری است؟ می‌فرماید: "تا آنگاه که خداوند ما عیسی با همۀ مقدسان خود می‌آید، در حضور خدا، پدر ما، بی‌عیب و مقدّس باشید." (رسالۀ اول به تسالونیکیان ۳: ۱۲- ۱۳).
بسیاری از مردم، حیران و پریشان می‌پرسند: "بالاخره کدام راه به خدا می‌رسد؟" بعضی می‌گویند: "به هر راهی که واقعاً ایمان داشته باشی، عاقبت رستگار می‌شوی!" اما خداوند و منجی ما عیسای مسیح، فرمود: "من راه و راستی و حیات هستم؛ هیچ‌کس جز به‌واسطۀ من، نزد پدر نمی‌آید." (یوحنا ۱۴: ۶). واقعيت اين است که همۀ راهها به روم ختم نمی‌شوند!
آیا می‌دانستید که شرکت در هر محفل و جمعی خدا را خشنود نمی‌سازد؟ داوودِ پیامبر می‌فرماید: "خوشا به حال کسی که در مشورت شریران گام نزند و در راه گنهکاران نایستد و در محفل تمسخرگران ننشیند؛" (مزمور ۱: ۱). هم‌صحبت شدن با بدکاران و مسخره کنندگانِ خدا موجب ناخشنودی خدا می‌گردد. اما آنچه خدا را خشنود می‌سازد، این است: "مقدسینی که بر زمینند، . . . همۀ خوشی من در ایشان است." (مزمور ۱۶: ۳).
شخص دانایی گفته: "برای اشتباهات خودمان وکیل هستیم، برای اشتباهات دیگران، قاضی!" آیا از اشتباهات خود دفاع می‌کنیم، و اشتباهات دیگران را محکوم. عیسای مسیح فرمود: "چرا پَرِ کاه را در چشم برادرت می‌بینی، امّا از چوبی که در چشم خود داری غافلی؟ . . . ای ریاکار، نخست چوب را از چشم خود به در آر، آنگاه بهتر خواهی دید تا پَرِ کاه را از چشم برادرت بیرون کنی." (متی ۷: ۳ و ۵).
بعضی از ما بسیار پرتوقع هستیم و از دیگران انتظار داریم مرتب به ما "سرویس" بدهند. چنین حالتی ممکن است ریشه‌هایی در تربیتی که در خردسالی دریافت کرده‌ایم، داشته باشد. اما بسیار درست است که ما ايماندارانِ مسيحی، از خداوند و منجی‌مان عیسای مسیح الگو بگیریم که فرمود، "نيامد تا خدمتش کنند، بلکه آمد تا خدمت کند و جانش را چون بهای رهایی در راه بسیاری بنهد." (مرقس ۱۰: ۴۵).
در زندگی همۀ ما اوقاتی پیش می‌آید که بر سر دوراهی قرار می‌گیریم و نمی‌دانیم کدام راه را انتخاب کنیم. در چنین مواقعی، بسیار بجاست که به وعدۀ خدا تکیه کنیم؛ می‌فرماید: "کیست آن که از خداوند بترسد؟ خداوند راه برگزیدۀ خویش را بر او خواهد نمود." (مزمور ۲۵: ۱۲). اگر در اتحاد با عيسی مسيح، از خدا بترسیم و برای او بيشترين عزت و احترام را قائل باشيم، او راهی را که برای ما برگزیده و بهترین است، به ما نشان خواهد داد.
