داشتم با دوستی دربارۀ اصطلاح "فقیرانِ در روح"، در موعظۀ بالای کوه مسیح صحبت می‌کردم (انجیل متی ۵: ‏۳).

حرف به ضرورتِ فروتنی در مسیحیت کشیده شد، به ضرورتِ بخشیدن و گذشت. می‌گفت که خواهری دارد که با او رفتار ناشایسته‌ای داشته است و نسبت به او کدورت دارد. گفتم که باید فروتنی را در عمل بیاموزد، در "مکتب" مشکلات. می‌گفت که این کار برای او بسیار سخت است. گفتم که برای آموختن فروتنی و گذشت، باید بگذاریم "بولدوزرِ خدا" از روی ما رد شود. وقتی له شدیم، آنگاه فروتن خواهیم بود.

راه مسیح راه دشواری است. آن راهِ صلیب است. مسيح فرمود: "اگر کسی بخواهد مرا پیروی کند، باید خود را انکار کرده، صلیب خویش برگیرد و از پی من بیاید. زیرا هر که بخواهد جان خود را نجات دهد، آن را از دست خواهد داد؛ امّا هر که به‌خاطر من و به‌خاطر انجیل جان خود را از دست بدهد، آن را نجات خواهد داد." (انجیل مرقس ۸: ۳۴-‏۳۵).

مسیح خودش راهِ صلیب را پیمود و بعد از آن، به شکوه و جلال رستاخیز رسید. او برای ما نیز همین راه را تعیین فرموده است. هر پیام دیگری در مورد زندگی مسیحی که بر پایۀ صلیب استوار نباشد و مستقیماً به جلالِ رستاخیز بپردازد، تحریف پیام راستین مسیح است. آیا حاضرید زیر بولدوزرِ خدا له شوید؟