"با احساست زندگی کن! هرچه احساست به تو می‌گه، انجام بده! اصلاً هرچه دلت می‌خواد، بکن!" این طرز فکر یا فلسفۀ اکثر مردم دنیاست.
خواهران عزیزِ مسیحی، در اعمال رسولان، فصل شانزده، آیات سیزده تا پانزده می‌خوانيم: "روز شَبّات از شهر خارج شدیم و به کنار رودخانه رفتیم، با این انتظار که در آنجا مکانی برای دعا وجود دارد.
دوستی می‌گفت: "در گنجۀ لباسهایم، ژاکتی آویزان شده که آن را نمی‌پوشم، چونکه برایم خیلی تنگ شده. آستین‌هایش کوتاه شده، دو تا از تکمه‌هایش افتاده و حتی کاموایش ساییده شده و در رفته.
درک و استنباطی نادرست از کتاب‌مقدس وجود دارد و آن این است که، اگر با خدا راه برویم و مطیعش باشیم از مشکلات و سختی‌ها در امان خواهیم بود!
انجیل شریف در مورد زبان انسان چنین می‌فرماید: "زبان هم همین‌طور است، گرچه عضو کوچکی است ولی ادّعاهای بسیار بزرگی می‌نماید. چه جنگلهای بزرگ که با جرقّه‌ای، آتش می‌گیرند. زبان هم آتش است! در میان تمام اعضای بدن ما زبان دنیایی از شرارت است که همۀ وجودمان را می‌آلاید و دوران زندگی را به جهنّم سوزانی مبدّل می‌کند." (رسالۀ یعقوب ۳:۵-۶).
