تعالیم مسیحی

ما ايماندارانِ به مسيح در چنین روزی، قيام یا زنده شدن مسیح را جشن می‌گیریم. زنده شدن عيسی مسيح در سومین روز بعد از مصلوب شدن و مرگ او، پیامهای بسیاری دارد. یکی از آنها اینست که این رویداد باعث گرديد که خدا به ما تولدی تازه ببخشد و اميدی زنده داشته باشيم. پطرس رسول می‌فرماید: “متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که از رحمت عظیم خود، ما را به واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح از مردگان، تولّدی تازه بخشید، برای اميدی زنده” (اول پطرس ۱: ‏۳). شکر و سپاس بر خدای نيکوی ما!

سعدی، شاعر بزرگ ایرانی، گفته: “نابرده رنج، گنج میسّر نمی‌شود!” چه گفتۀ پرمغزی! مسیح نیز فرمود: “اگر دانۀ گندم در خاک نیفتد و نمیرد، تنها می‌ماند؛ امّا اگر بمیرد بارِ بسیار می‌آورد.” (یوحنا ۱۲: ‏۲۴). مسیح به مرگ و تدفین خود و ثمرات آن اشاره می‌فرمود. مسیحیان در چنین روزهایی، خاطرۀ مرگ و رستاخیز او را گرامی می‌دارند، چرا که او با این کار، نجات و حيات ابدیِ ايماندارانش را تضمین نمود. آمین!

در چنین روز جمعه‌ای بود که مسیح، پسر خدا، بر صلیب رفت. اما برای چه؟ پطرس رسول می‌فرماید: “او خودْ گناهان ما را در بدن خویش بر دار حمل کرد، تا برای گناهان بمیریم و برای پارسایی زیست کنیم،” (رسالۀ اول پطرس ۲: ۲۴). عیسای مسیح، جریمۀ گناهان ما را در چنین روزی به‌طور کامل پرداخت نمود، و اکنون ما باید نسبت به گناه بمیریم و برای نيکی مطلق زندگی کنیم.

در این روز که مصلوب شدن عیسای مسیح را گرامی می‌داریم، کاملاً مناسب است که به مفهوم صلیب پی ببریم. اولاً صلیب جایی است که عیسی، پسر خدا، جانش را فدا کرد تا تاوان گناهان ما را بپردازد. اما صلیب مفهوم دیگری نیز دارد. اینکه ما ايماندارانِ به مسيح و پيروان او، باید نسبت به آنچه قبل از دريافت نجات مسيحی بوديم، با مسيح مصلوب شده باشيم. پولس رسول می‌فرماید: “با مسیح مصلوب شده‌ام، و دیگر من نیستم که زندگی می‌کنم، بلکه مسیح است که در من زندگی می‌کند؛” (غلاطیان ۲: ‏۲۰).

چه خوب و پسندیده است که این نوروز زیبا و سال نو را با ستایش خدا و قدردانی از او آغاز کرده،

…

سال نو را چگونه آغاز کنیم؟ادامه »

رسم ما ایرانی‌ها این است که پیش از فرارسیدن عید نوروز، یک خانه‌تکانی اساسی انجام می‌دهیم. حال، در آستانۀ سالی نو، مناسب است که از این رسم کهن استفاده کنیم و دل‌ خود را خانه‌تکانی کنیم. پولس رسول می‌فرماید: “پس بیایید عید را نه با خمیرمایۀ کهنه، یعنی خمیرمایۀ بدخواهی و شرارت، بلکه با نان بی‌خمیرمایۀ صداقت و راستی برگزار کنیم.” (اول قرنتیان ۵: ‏۸).