مدتی پیش، با شخصی اختلاف پیدا کردم و در دلم نسبت به او کدورتی پیش آمد. این کدورت تا به‌حدی پیش رفت که دلم می‌خواست این شخص وجود نداشته باشد. گویی می‌خواستم که او را لعنت کنم! اما ناگهان به یاد فرمایش یعقوب

رسول افتادم که می‌فرماید: "با زبان خود خداوند و پدر را متبارک می‌خوانیم و با همان زبان انسانهایی را که به شباهت خدا آفریده شده‌اند، لعن می‌کنیم." (رسالۀ یعقوب ۳:‏۹). این آیه مانند صاعقه‌ای در ذهنم طنین‌انداز شد!

بله، انسان به شباهت خدا آفریده شده است. گرچه عده‌ای از مسیحیان بر این باورند که پس از گناه آدم و حوا، این شباهت به خدا در انسان کاملاً از میان رفت، اما طبق آیۀ فوق، گویی انسان به‌نوعی، در همین حالت سقوط‌کرده نیز شباهتی از خدا را در خود دارد. حتی خدا بعد از طوفان نوح نیز که پس از گناه آدم و حوا رخ داد، دربارۀ شرایطِ کنونی بشر فرمود: "هر که خون انسان ریزد، خونش به دست انسان ریخته شود؛ زیرا خدا انسان را به صورت خود ساخت." (کتاب پیدایش ۹:‏۶). پس اگر انسان به شباهت خدا و به صورت او ساخته شده است، احترام او واجب است. ما نمی‌توانیم در مسند قضاوت بنشینیم و حکم کنیم که چه کسی سزاوار احترام هست و چه کسی نیست. وظیفۀ ما احترام به همنوع است، زیرا او به شباهت خدا آفریده شده است.