قبر خالی نگر کار يزدان ما
زنده عيسی ببين اصل ايمان ما
کلام خدا در انجيل مقدس، در بارۀ واقعيت مرگ و قيام عيسی مسيح، چنين می‌فرمايد: "او به خاطر گناهان ما تسليم مرگ گرديد و به جهت پارسا شمرده شدنِ ما (عادل شدن ما)، از مردگان برخيزانيده شد." (روميان فصل چهارم، آيۀ ۲۵)
اين آيه و آيات ديگری که در کتاب‌مقدس، در بارۀ مرگ و قيام عيسی مسيح وجود دارند، ما را آگاه می‌سازند که مسيح، مطابق نقشه و ارادۀ خدای پدر آسمانی، بر صليب مرد و سپس روحاً و جسماً از مردگان برخاست و زنده است. انسان با اعمال و کوشش‌های خود، به‌‌هيچ‌وجه نمی‌تواند از گناهان آمرزيده و پاک گردد و در پيشگاه خدا عادل و نيک شمرده شود. به همين دليل، مسيح جريمۀ گناهان ما را با خون و مرگ خود بر صليب پرداخت نمود و چون خدای پدر آسمانی اين قربانی و جريمه را پذيرفت، مسيح را از مردگان برخيزانيد تا هر که به مسيحِ برخاسته از مردگان و زنده، ايمان بياورد، از گناهانش آمرزيده و پاک گردد و عادل و نيک شمرده شود. بر طبق انجيل مقدس، ". . . هر که به او ايمان آوَرَد هلاک نگردد، بلکه حيات جاويدان يابد." (يوحنا فصل سوم، آيۀ ۱۶)
عيد قيام پيروزمندانۀ مسيح، بر شما مبارک باد
دوستداران شما در راديو مژده
واقعۀ قيام مسيح از مردگان، نقطۀ اوج زندگی عيسی مسيح در انجيل مقدس می‌باشد. قيام مسيح از مردگان، در واقع شالوده و بنيان ايمان مسيحی است. برای دريافت نجات آسمانی و رهايی از عذاب ابدی در جهنم، انسان بايستی به مرگ مسيح بر صليب و قيام جسمانی و روحانی او از مردگان قلباً ايمان بياورد و در برابر مسيحِ زنده به زانو درآيد.
پيغام اصلی انجيل، زنده شدن مسيح پس از مرگ او بر صليب می‌باشد. با قيام و برخاستن عيسی مسيح از مردگان، خدای پدر حقانيت مسيح و درستی پيام او را به اثبات رسانيد. اگر به واقعيت قيام مسيح ايمان نداشته باشيم، نمی‌توانيم آنچه را که در مسيح يافت می‌شود دريافت نمايیم زيرا قيام مسيح از مردگان، پايه و اساس ايمان واقعی و نجات‌بخش مسيحی است.
عيسی، همانطور که انبياء راستين در عهد عتيق پيشگويی کرده بودند و خودش نيز از قبل اعلام نموده بود، بخاطر گناهان ما قربانی شد. او حدوداً در ساعت سه بعد از ظهر روز جمعه، بر روی صليب مرد. همان روز هم جسد او را در قبر گذاشتند.
عيسی، يک شب قبل از مرگ بر صليب، شام آخر را با شاگردانش صرف نمود. او در حين شام، نانی را که پاره نمود به بدنش تشبيه کرد و پيالۀ عصارۀ انگور را به خونش تشبيه نمود. به اين ترتيب، عيسی ضروری بودن عهد جديد خدا با انسان را از طريق پاره شدن بدن و ريخته شدن خون و مرگ خود بر روی صليب، بيان نمود.
عيسی مسيح، در يکشنبۀ نخل، با فروتنی و سوار بر کرّۀ الاغی وارد اورشليم شد. هرچند که او شاه شاهان و خداوند خداوندان بود، اما باز فروتنانه ثابت نمود که پيوسته مطيع خواست و ارادۀ پدر آسمانی می‌باشد.
در اين يکشنبه، که اولين روز از هفتۀ آخر زندگی عيسی بر زمين بود، او فروتنانه و پيروزمندانه وارد اورشليم شد. عيسی، سرور صلح و سلامتی، بر کرۀ الاغی سوار بود و جمعيت بزرگی با شاخه‌های نخل به استقبالش رفتند.
عيسای مسيح، برۀ بی عيب و بی نقص خدا، بر روی صليب قربانی شد تا بهای آزادی ما پرداخت شود و بازخريد شويم. اما مسيح، در قبر باقی نماند و مرگ بر او پيروزی نداشت. او در روز سوم، روحاً و جسماً از مردگان برخاست و زنده است.
عيسی مسيح، در روز جمعه، بر صليب خونش ريخته شد و با مرگ خود، بدهی گناهان ما را تماماً پرداخت کرد. سپس او دفن شد تا معلوم شود که مرده است. اما عيسی، در روز يکشنبه، با قيام و رستاخيز خود از مردگان، مرگ و قبر را شکست داد و چون او زنده است، ايماندارانِ به او نيز جاوِدانه با او خواهند زيست.
آدم و حوا وقتی گناه کردند، چشمانشان به روی برهنگی خود گشوده شد و خود را با پوششی کاذب و نابجا که خودشان ساخته بودند، پوشانیدند! امروز، در این جمعۀ صلیب، عیسی، برۀ واقعی خدا، برهنگی روحانی ما را با قربانی خود می‌پوشاند.
چرا ما ايماندارانِ به مسيح، می‌توانيم اميدوار باشيم و در اين دنيای غرق در نااميدی و سردرگمی، به ديگران اميد دهيم؟ در انجيل مقدس، لوقا ۲۴: آيات ۱۳ تا ۳۵ می‌بينيم که چگونه مسيحِ از مردگان قيام نموده و زنده، با دو نفر ملاقات کرد و آنها را اميدوار و دلگرم نمود.
عیسی مسیح، بر صلیب میخکوب گردید و با درد و رنج جان سپرد. اما او در روز سوم، روحاً و جسماً از میان مردگان قیام نمود و زنده شد. اکنون او که جریمۀ گناهان ما را پرداخته و زنده است، می‌تواند ما را بيامرزد و عادل و نيک محسوب نمايد.
يوحنای رسول، شاهد واقعۀ فجيع و بيرحمانۀ مصلوب شدن عيسی بود. او به‌عنوان يک شاهد عینی، فکر می‌کرد که پایان ناخوشايندی را مشاهده می‌کند. اما در حقيقت این فقط آغاز ماجرا بود، آغاز خبر خوشِ رستگاری انسان از طريق کار تمام و کمال عيسی مسيح.
