چند ماه پیش، رسالۀ پولس رسول به رومیان را می‌خواندم که ناگهان، آیه‌ای مرا میخکوب کرد. در ترجمۀ قدیمی فارسی، این آیه چنین می‌فرماید:

"لاجرم نه از خواهش‌کننده و نه از شتابنده است، بلکه از خدای رحم‌کننده." (رسالۀ به رومیان ۹:‏۱۶). پولس رسول در این قسمت، دربارۀ انتخاب الهی و رحمت خدا سخن می‌گويد که به ارادۀ حاکمانه و متعال او بستگی دارد نه به‌ خواست و تلاش انسان. پس آنچه در نهایت انجام می‌شود، اراده و خواست خدا است، نه آنچه که خواستۀ ما می‌باشد.

به یاد دعایی افتادم که مسیح در شب آخر به حضور پدرش، خدا، آورد. او که در مقابل رنج صلیب قرار داشت، چنین دعا کرد: "پدر، همه‌چیز برای تو ممکن است. این جام را از من دور کن، امّا نه به خواست من بلکه به ارادۀ تو." (انجیل مرقس ۱۴:‏۳۶). ما گاه طوری دعا می‌کنیم که گویی برای خدا تعیین تکلیف می‌کنیم. گویی می‌خواهیم خدا به میل ما، مسیر همه چیز را تغییر دهد و آن را مطابق با میل ما بسازد. وقتی این آیات را به‌یاد آوردم، شیوۀ دعایم را تغییر دادم. هرگاه درخواستی به حضور خدا می‌آورم، از او می‌خواهم که اگر درخواست من مطابق با خواست و ارادۀ اوست، آن را مستجاب بفرماید. و هرگاه درخواست من اجابت شود، این از "خواهش‌کننده" یا "شتابنده" نیست، بلکه از "خدای رحم‌کننده".