برای من، گاهی درک بعضی از فرمایشات پولس رسول دشوار بوده است. نمونه‌ای از آن، این آیه است که می‌فرماید: ". . . به آنچه در بالاست دل ببندید، آنجا که مسیح به دست راست خدا نشسته است. به آنچه در بالاست بیندیشید، نه به آنچه بر زمین است.

" (رساله به کولسیان ۳:‏۱-‏۲). از خود می‌پرسیدم چگونه ممکن است من که هیچ‌گاه مانند پولس، آسمان و امور آسمانی را ندیده‌ام، بتوانم به آنجا فکر کنم. اما کم‌کم خدا ذهن مرا باز کرد تا مفهوم آن را درک کنم.

ما ایماندارانِ به مسیح، گاه طوری زندگی می‌کنیم که گویی قرار است همیشه در این دنیا بوده، با امور آن سرگرم باشیم. مدام به امور این دنیا فکر می‌کنیم. مشغول نگرانیها، سختیها و مشکلات خود هستیم؛ یا بالعکس، در پی ایجاد دلخوشی‌های دنیوی هستیم. چشم و همچشمی می‌کنیم. می‌خواهیم بیشتر داشته باشیم. به قول معروف، "دلمان به این دنیا خوش است." اما از یاد می‌بریم که پولس رسول فرموده: "آنان که نفسانی هستند، به آنچه از نفس است می‌اندیشند، اما آنان که روحانی‌اند، به آنچه از روح است. طرز فکر انسان نفسانی، مرگ است، اما طرز فکری که در حاکمیت روح قرار دارد، حیات و آرامش است." (رساله به رومیان ۸:‏۵-‏۶). این مرا به یاد فرمایش مسیح در خصوص نگرانی برای نیازهای دنیایی ما می‌اندازد که می‌فرماید: "نخست در پی پادشاهی خدا و انجام ارادۀ او باشید، آنگاه همۀ اینها نیز به شما عطا خواهد شد." (انجیل متی ۶:‏۳۳).
حالا من و شما که به مسيح ايمان آورده‌ايم و مقصدمان آسمان است، خوب است صادقانه از خود بپرسيم که: "فکر ما کجا است؟".