خیلی متأثر شدم وقتی شنیدم که بازیگر معروف هالیوود، رابین ویلیامز، دست به خودکشی زد. او از افسردگی شدید رنج می‌برد.

این نخستین باری نبود که خبر خودکشی شخصی مشهور و موفق را می‌شنیدم. تأثر من به این دلیل بود که این کمدین مشهور، در فیلم‌هایش اين احساس را در من ایجاد می‌کرد که او شخص خوب و مهربانی است.

اما چرا چنین اشخاص که از نظر ما همه چیز در زندگی دارند، اقدام به خودکشی می‌کنند؟ این امر می‌تواند دلایل متعدد و پیچیده‌ای داشته باشد. اما یک نکته قطعی است، و آن اینکه ثروت و شهرت و محبوبیت در جامعه چیزی نیست که روح انسان را سیراب سازد. گویی انسان به نیرو و انگیزه‌ای فراتر از اینها نیاز دارد، نیاز به چیزی که به زندگی‌اش رنگ و طعم ببخشد. آنچه مسلم است، این است که این رنگ و طعم را فقط خدا می‌تواند به زندگی انسان ببخشد، خدایی که محبت بیکران خود را با فرستادن پسرش، عیسی مسیح، به انسان نشان داد. ما واقعاً نیاز داریم بدانیم که مورد محبت این خدا قرار داریم. فقط در این صورت است که زندگی ما رنگی روشن و طعمی نیکو خواهد یافت؛ فقط در این صورت است که زندگی ما از هدفی اصیل برخوردار خواهد شد.