چند روز پیش با دوستی صحبت می‌کردم. از کسانی شروع به گِلِه و شکایت کرد که زمانی با او بسیار نزدیک بودند، اما دوستی خود را فراموش کردند.

جمله‌ای گفت که در ذهن من باقی ماند. گفت: "اینها نمی‌دانند که دوستی یک تعهد است." دیدم کاملاً راست می‌گوید. دوستی مستلزم تعهد است. روابطی را که فقط با هدفِ گذراندن وقت یا کسب منافع برقرار می‌شود، نمی‌توان "دوستی" نامید. همانطور که یک مرد و یک زن در پیوند زناشویی، نسبت به هم متعهد می‌شوند، دوست خوب نیز آن است که نسبت به دوستی خود احساس تعهد کند. اما آیا چنین دوستی را می‌توان به‌آسانی یافت؟ گمان نمی‌کنم. تعداد این قبیل دوستان بسیار کم است، دوستانی که در غم و شادی انسان شریک باشند. هر یک از ما در طول زندگی خود تعداد انگشت‌شماری از چنین دوستانی را می‌یابیم. درضمن، باید از خود سؤال کنیم که آیا خودِ ما نیز نسبت به دوستان خود احساس تعهد می‌کنیم یا نه!

به‌همین دلیل، قوياً معتقدم که متعهدترین و بهترين دوستِ ما مسیح است. او به شاگردان خود فرمود: "محبتی بیش از این وجود ندارد که کسی جان خود را در راه دوستانش فدا کند. دوستان من شمایید اگر آنچه به شما حکم می‌کنم، انجام دهید." (انجیل یوحنا ۱۵: ‏۱۳-‏۱۴). مسيح جان خود را در راه ما فدا کرد و به این طریق، "دوستی" خود را با ما ثابت نمود. او متعهدترین دوست ما است. آیا او را به‌عنوان "دوستِ" خود پذیرفته‌اید؟