دیشب میزبان دوستانی بودیم که در این هفته های اخیر در خانۀ کوچکشان، پذیرای افرادی بودند. آنها تعریف می­ کردند که یکی از مهمانانشان، دختر جوانی بود که بیماری "ام‌اس" داشت.

او با شگفتی به دوستانم گفته بود: "شما مسیحیان، افراد عجیبی هستید زیرا با این که مرا نمی­ شناختید، درِ خانه‌تان را به رویم گشودید و مرا چنان محبت کردید که انگار سالهاست مرا می­ شناسید!". جالب است که آن دختر، همان روز توبه کرده و به عیسای مسیح ایمان آورده بود.

یاد جمله ­ای افتادم که این روزها کسی برایم ایمیل کرده بود: "ارزش دستانی که دستهای دیگران را می­ گیرند، بیشتر از دستانی است که رو به آسمان بلند می ­شود!". دوست دیگری را به یاد آوردم که با اينکه موقعیت مالی چندان خوبی نداشت، اما همواره آمادۀ خدمت به افرادی بود که در تنگنای مالی قرار داشتند. او می­ گفت: "باشد که این عملِ من در این شرایط بحرانی، یادآور حضور خداوند و بلند شدن دست او به سوی زندگی این افراد باشد!"

گویی این دوستان جزو کسانی بودند که مشتاقانه در دامنۀ کوه به موعظۀ عیسی گوش سپرده بودند که می‌فرمود: "شما نمک جهانيد . . . شما نور جهانيد . . . پس بگذارید . . . کارهای نیکتان را ببینند و پدر شما را که در آسمان است، بستایند." (متی ۵: ۱۶).