کسی را می‌شناسم که شنوندۀ خوبی است. می‌گفت که افراد مختلفی به او تلفن می‌زنند و با او دردِ دل می‌کنند. آنها در واقع، مشکلات خود را بر دوش او می‌گذارند و وقتی این کار را می‌کنند، احساس مطبوعی به آنها دست می‌دهد و حس می‌کنند که سبکتر شده‌اند.

وقتی احساس خودش را جویا شدم، گفت که این کار بر اعصاب او اثر می‌گذارد، اما خودش را به‌خاطر مسیح عادت داده تا شنوندۀ خوبی باشد و بتواند به این طریق، خدمتی به انسان‌ها بکند.

این گفتۀ او، مرا به یاد این آیه انداخت که می‌فرماید: "برادران عزیز من، توجه کنید: هر کس باید در شنیدنْ تند باشد، در سخن گفتنْ کـُند و در خشمْ آهسته!" (رسالۀ یعقوب ۱:‏۱۹). اختیار کردنِ سکوت و شنونده بودن چقدر دشوار است! به‌راستی که ایثار می‌خواهد که انسان زبان در کام بکشد و فرصت را به طرف مقابل بدهد تا ابراز وجود کند و دردهای خود را مطرح سازد. با این کار، ما شریعت مسیح را به‌جا می‌آوریم. پولس رسول می‌فرماید: "بارهای سنگین یکدیگر را حمل کنید که این‌گونه شریعت مسیح را به‌جا خواهید آورد." (رساله به غلاطیان ۶:‏۲).

بله، شنونده بودن مستلزم ایثار و از خود گذشتگی می‌باشد، اما این یکی از بهترین راهها برای خدمت به انسان‌ها است!